Meer dan vaak verzandt een gesprek over mediation in een discussie over het ‘geitenwollensokkengehalte’ van dit aan terrein winnende ambacht. Gedacht wordt aan de mediator als zweverige gespreksleider die de betrokken partijen een halfbakken compromis aansmeert. Er is geen verliezer, maar vooral ook geen winnaar. En dat vinden ze lekker in mediationland, want ‘vrienden zijn we en vrienden zullen we blijven!’ Mediation is voor en door softies. Voor angsthazen die niet durven te vechten voor het recht dat ze toekomt…

Toch een paar vragen:

• Wat kost een mediationproces in vergelijking met een rechtszaak?
• Als je de rechtszaak hebt gewonnen – of met een beetje pech – hebt verloren, is dan alles opgelost? Ook op lange termijn?
• Zou het kunnen dat je in een open gesprek meer inzicht krijgt in je eigen belangen en die van een ander?
• Als dat zo is, bestaan er dan wellicht meer oplossingsrichtingen dan vooraf verondersteld?
• Is het vervelend om keiharde afspraken te maken die ook voor een ander een oplossing bieden?
• Zijn er dan misschien ook mediators die voor keiharde resultaten gaan?

Eigenlijk een beetje flauw al deze vragen. Maar ik geloof dat mensen en bedrijven vaak kiezen voor een proces omdat ze dan kunnen weglopen voor een kwetsbare situatie; een echt gesprek van ‘man-tot-man’. Liever doet een advocaat het werk en dan wachten we de uitspraak wel af. Mediation vraagt je in de spiegel te kijken. Dat is keihard werken, maar wel met keiharde resultaten.